Ο Αντρέας Κοζάκος γεννήθηκε την 1^η Ιανουαρίου το 1927 στην κοινότητα των Πάνω Λευκάρων. Ήταν το τρίτο από τα τέσσερα παιδιά του Γεωργίου και της Μαρικκούς Κοζάκου. Η μοίρα όμως έπαιξε άσχημο παιχνίδι στην οικογένεια, αφού πολύ νωρίς έχασαν τον πατέρα, γεγονός που ανάγκασε όλα τα μέλη της οικογένειας να ριχθούν στη βιοπάλη. Από την ηλικία των δώδεκα χρόνων, ο Αντρέας Κοζάκος εργαζόταν για να εξασφαλίσει τα προς το ζην, εξασκώντας διάφορα επαγγέλματα. Ειδικότερα όμως ασχολήθηκε με τη γη, ως ζευγολάτης και θεριστής, φτάνοντας μέχρι και τον κάμπο της Μεσαορίας, ποτίζοντας το χώμα της κυπριακής υπαίθρου με τον ιδρώτα του.

Η ανάγκη για δουλειά τον οδηγεί στο διπλανό χωριό, τον Δελίκηπο, όπου εργάζεται ως γεωργοκτηνοτρόφος. Εκεί, γνωρίζει τη μέλλουσα σύζυγό του, Σταυρούλλα Κοζάκου, την οποία αρραβωνιάζεται το 1952 και παντρεύεται τον Οκτώβριο του 1955. Μαζί αποκτούν τέσσερεις γιους: το Γιώργο, το Θανάση, το Χριστάκη και το Μάριο. Δούλεψε σκληρά. Η πάλη για επιβίωση ήταν καθημερινή και επίπονη.

Μόχθησε, δούλεψε σκληρά, ώστε να μεγαλώσει αξιοπρεπώς τα παιδιά του και τα κατάφερε. Μεταλαμπάδευσε σε αυτούς αρχές, αξίες, ιδανικά και στάσεις ζωής, καθιστώντας τους άξια τέκνα της πατρίδας και της κοινωνίας. Γαλούχησε τα παιδιά του με την πίστη στην πατρίδα, την ελευθερία και τη δημοκρατία, το αίσθημα του δικαίου και την ενασχόληση με τα κοινά, καθιστώντας τους χρηστούς πολίτες.

Αξιοσημείωτη είναι και η προσφορά του προς την κοινότητα Δελίκηπου, λόγω της πολυετούς του θητείας στη θέση του κοινοτάρχη. Με ζήλο και αξιοπρέπεια πάλεψε για τη μικρή αυτή κοινότητα για είκοσι πέντε χρόνια, έχοντας ως στόχο την ανάπτυξή της. Ο εκσυγχρονισμός της κοινότητας οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο πρόσωπο του Αντρέα Κοζάκου, ο οποίος παρά τις οικονομικές δυσκολίες, τη γραφειοκρατία και τις όποιες αντιξοότητες, πάλεψε για την αναβάθμιση του βιοτικού επιπέδου των κατοίκων. Με την ευαισθησία και την επιμονή που τον διακατείχαν, έθεσε ως στόχο ζωής την αναμόρφωση του Δελίκηπου, έχοντας ως όραμα να γίνει μια κοινότητα με ανέσεις, που δε θα είχε τίποτα να ζηλέψει από τις υπόλοιπες κοινότητες της περιοχής.

Ως προς τούτο, για την βελτιστοποίηση της ποιότητας ζωής στην κοινότητα, την αναζωογόνησή της και την προσέλκυση νέων κατοίκων, προχώρησε σε έργα όπως, ο διαχωρισμός οικοπέδων, η οδοποιία, το κοινοτικό πάρκο και άλλα έργα υποδομής που φέρουν τη δική του σφραγίδα. Επιπρόσθετα, άξια αναφοράς είναι και η προσφορά του προς την εκκλησία της κοινότητας, από τη θέση του εκκλησιαστικο9ύ επιτρόπου για δεκαπέντε χρόνια. Η επιμέλεια της εκκλησίας ήταν για περισσότερο από μια δεκαετία υπό τη δική του ευθύνη.

Οι προετοιμασίες για την πανήγυρη, ο καθαρισμός και καλλωπισμός της κοινότητας, η πραγματοποίηση της πανήγυρις στις 6 Αυγούστου και οι ευθύνες γύρω από αυτή, ήταν ζητήματα που απασχολούσαν τον Αντρέα Κοζάκο κάθε χρόνο, κυρίως κατά την περίοδο που υπηρετούσε την κοινότητα από τη θέση του κοινοτάρχη και του εκκλησιαστικού επιτρόπου ταυτοχρόνως.

Η προσφορά του στα κοινά ήταν ανιδιοτελής, αγνή, χωρίς να αποβλέπει σε προσωπικό όφελος. Πρόκειται για έναν άνθρωπο, απλό, του λαού μας, που κατόρθωσε μέσα από τις δυσκολίες της ζωής του, να υπηρετήσει με αφοσίωση την κοινότητα και τους συνανθρώπους του, μέχρι τέλους. Μπορεί λοιπόν η κοινότητα Δελίκηπου να μην αποτελούσε τη γενέτειρά του, εντούτοις αγάπησε πολύ αυτόν τον τόπο, πρόσφερε το μέγιστο των δυνατοτήτων του για την ανάπλασή του, χωρίς όμως να ξεχάσει ποτέ το αγαπημένο του χωριό, τα Πάνω Λεύκαρα.

Ήταν ένας ειλικρινής , ευγενικός, γλυκός και ήρεμος άνθρωπος, πάντα χαμογελαστός, με την καλοσύνη ζωγραφισμένη στο πρόσωπό του. Στα τελευταία στάδια της ζωής του το ρυτιδιασμένο του πρόσωπο φανέρωνε μεν το μόχθο και την κούραση, αντικατόπτριζε δε την αγάπη για ζωή και την αφοσίωση στους δικούς του ανθρώπους, τους ανθρώπους όλου του Δελίκηπου.

Στυλοβάτης στο πλευρό του, η σύζυγός του, που μαζί πάλεψαν σε αυτή τη ζωή μέχρι που τους χώρισε ο θάνατος. Ο Αντρέας Κοζάκος απεβίωσε στις 23 Δεκεμβρίου 2015 πλήρης ημερών, σε ηλικία 89 χρόνων.

Πηγή: Βιβλίο «Ο ΔΕΛΙΚΗΠΟΣ γη της επαγγελίας» του Κώστα Χαραλαμπίδη